“Alles wat de Kracht van de wereld doet, wordt gedaan in een cirkel. De hemel is rond en ik heb gehoord dat de aarde rond is als een bal en de sterren ook. Als de wind op zijn krachtigst is, wervelt hij. Vogels maken ronde nesten want hun religie is dezelfde als de onze. De zon komt op en gaat onder in een cirkel. De maan doet hetzelfde en beide zijn rond. Zelfs de seizoenen vormen een grote cirkel in hun wisseling en komen altijd terug bij waar ze waren. Het leven van een mens is een cirkel van kindertijd naar kindertijd. En zo is de cirkel overal waar kracht beweegt.”
Zwarte Eland, Oglala Sioux, 1863-1950

In verbinding leren staan met je authentieke zelf, het is nog zo’n cirkelbeweging waar een mens een heel leven in kan blijven oefenen. Ik vind het alleszins één van de grootste uitdagingen die er bestaan. Eén die in mijn geval met veel vallen en opstaan gepaard gaat.
Want ik ben niet altijd even bedreven geweest in het leven vanuit mijn kern. Ik draaide maar mee in de ratrace die onze snelle maatschappij toch wel is. Tot ik een serieuze verwittiging kreeg in m’n 41ste levensjaar en met borstkanker gediagnosticeerd werd. Niet alleen verdwenen alle vanzelfsprekendheden in mijn leven van de dag op de nacht als sneeuw voor de zon. Ik werd ook onverbiddelijk van de categorie ‘gezond’ naar die groep mensen gekatapulteerd die maatschappelijk en economisch kwetsbaar is: ik moest ‘gered’ worden, kon niet meer meedraaien.
Zoveel existentiële vragen kwamen op mij af. Zou ik nog een toekomst hebben? Was het leven zoals ik het tot nu toe geleefd had eigenlijk de moeite waard geweest? Waar zou ik het meest spijt van hebben als ik nu al ‘moet’ sterven? Vragen die me niet alleen naar de essentie van ‘het leven’ stuwden, maar me vooral ook deden stilstaan bij wat die eigen essentie nu eigenlijk was, welke richting ik uit wilde gaan, waar ik voor stond als mens.
"Met de ingrediënten van mijn weten oefen ik me om een doen te genereren dat me tot bij de kern van mijn 'zijn' leidt."
Sam
Dit is wat ik mezelf beloofde tijdens mijn herstelperiode:
ik wil kunnen bestaan volgens de seizoenen van m’n door de kankerbehandeling gehavende energiecentrale in plaats van door een werkgever die het voor mij bepaalt en waardoor ik weer boven mijn draagkracht uit zou leven
ik wil me mogen bezig houden met interesses die ik vooral vanuit m’n hart voel en
met zaken die me moeiteloos af gaan omdat ze van nature in me zitten zodat ik minder energie verspil
ik wil me kunnen blijven inzetten voor m’n medemensen
ik wil rust en voldoende ‘witruimte’ voorzien als hersteltijd en dus bewust kiezen om te investeren in zelfzorg, want die blijf ik nodig hebben na inspanningstijd
ik wil het kind in me speelruimte geven, avonturen aangaan, spontaan leven

Toegegeven, al die voornemens zijn makkelijker gezegd dan gedaan in onze snel levende en evoluerende maatschappij. Hoe ik het aanpak? Door te gaan wandelen in bossen, weiland of aan zee, dan voel ik me helemaal ontladen. Muziek is nog zo’n pijler. Niet alleen ernaar luisteren, maar ik beweeg er ook graag op en ben altijd heel nieuwsgierig naar nieuwe ontdekkingen. De huidige streamingmogelijkheden zijn een echt Walhalla voor mij: als een nummer mijn aandacht trekt, ben ik er als de kippen bij om m’n muziekapp aanverwante nummers te laten spelen. Dat vind ik écht genieten!
Ik ben trouwens ook een mensen-mens, iemand die zich het lot van anderen niet alleen aantrekt, maar er ook actief iets mee doet. Zo ga ik als contactclown bij vzw Talking Stick op bezoek bij zowel mensen met dementie in woon- zorgcentra als bij mensen met beperkingen in voorzieningen. Het kind in mij krijgt dan volop speelruimte. Ik kan het alleen maar warm aanbevelen!
Door het kankerverhaal en de chronische gevolgen ervan leef ik van een invaliditeitsuitkering. Opnieuw meedraaien in de ratrace van het moderne bestaan zit er niet meer in voor me. Toch blijf ik gretig naar het leven, wil ook ik met mijn aangepaste mogelijkheden op zoveel meer vlakken mijn steentje kunnen bijdragen. Ik wil dat kunnen en mogen doen met die bezigheden die mij energie geven, die mij als mens voeden en die in mijn ogen op maatschappelijk, ecologisch, sociaal, menselijk vlak meer dan relevant zijn. Het bleek geen simpele uitdaging!

Toen dook het Coronavirus op en ging het hele land in lockdown. Ik had mezelf net een droogoven geschonken en kon als vrijwilliger aan de slag op bioboerderij ‘t Ambrozijn. Zij kwamen handen tekort doordat veel meer mensen hun fruit- en groentepakketten er bestelden om aan huis geleverd te krijgen. Al gauw werd ik voor 1 dag in de week vast aangenomen om die pakketten te helpen samenstellen. En even snel zag ik hoe fruit en groenten ‘onder tafel belandden’ omdat ze de nodige kwaliteitscriteria niet haalden om in de pakketten te geraken, simpelweg omdat ze al wat plekjes vertoonden, te groot of te klein waren, er ‘misgroeid’ uit zagen, …
Van het één kwam het ander en ik begon al die ‘sukkelaars’ te redden zoals de medische wereld mij destijds redde. Opnieuw een cirkel die rond is. Thuisgekomen kon ik m’n creativiteit volledig laten gaan en experimenteerde ik volop met mijn nieuwe droogoven: een nieuwe passie werd geboren. Met Sam Serveert heb ik mijn hartsbestemming gevonden, kan ik mijn essentie voluit léven. En ook voluit leven vanuit die essentie.
Trouwens, dat ik een ‘mensen-mens’ ben wil ik ook uitdragen met Sam Serveert. Ik heb aan den lijve ondervonden hoe belangrijk het is voor mijn zelfwaarde om niet alleen maar die persoon te zijn die van een uitkering leeft. Hoe belangrijk het is om mezelf te kunnen identificeren met zinvolheid, met relevant-en-maatschappelijk-verantwoord-bezig-zijn. Om vanuit dat statuut te kunnen tonen dat ik wel degelijk deel uitmaak van het economisch-maatschappelijk systeem. Wie hier zelf mee worstelt, kan ik Geert Janssens’ boek ‘Waardevol werkloos’ sterk aanbevelen; voor mij was zijn visie op werk een echte eyeopener. Het maakt dat ik in elk geval ook met Sam Serveert de hand wil reiken naar andere kwetsbare mensen, naar mensen met andere, aangepaste mogelijkheden om mee te werken aan dit hedendaagse, maatschappelijk relevante verhaal, wat de strijd tegen voedselverspilling wel degelijk is. Wie zich geroepen voelt mag mij vrijblijvend contacteren. Weer een cirkeltje dat rond is …

Zo zie je maar, levensgebeurtenissen kunnen aanvankelijk als een vloek klinken zoals toen ik het kankerverdict te horen kreeg. Maar uiteindelijk kunnen die ervaringen ook een echte zegen worden. Ik wens het uiteraard niemand toe om ziek te worden, maar ik durf wel te zeggen dat ik er dankbaar voor ben. Toen heb ik de dood in de ogen gekeken, beseft dat mijn leven eindig is. En met dat besef kwam tegelijkertijd de overtuiging dat alleen ik ervoor verantwoordelijk ben om dat éne leven zo zinvol en draaglijk mogelijk in te richten en te (be)leven volgens wat ik aankan.
Nog een hartelijke groet van mij, blijvend onderweg om uit het scala van ontelbare mogelijkheden een vreedzaam, harmonieus bestaan te leven, in authentieke verbinding met alle aspecten van mezelf en m’n draagkracht, en van daaruit outreachend naar de noden en behoeften van de kwetsbare wereld die mij omringt,
Sam